ยามเมื่อฝน หล่นมาฟ้าหม่น เหม่อลอยไปหัวใจรำพัน
เฝ้าคิดถึง แต่ใครคนนั้น ที่มอบใจให้เพียงผู้เดียว
หมดลมฝน หล่นใบไม่ร่วง ความเหน็บหนาวเข้ามาแทนที่
ยิ่งคิดถึง ย่ำยามราตรี ไม่มีไออุ่นข้างเคียงกาย
* แม้เพียงรอยหยิกเล็กๆ รอยข่วนน้อยๆ ยังจำยังเก็บมาฝัน
ฝันถึงเธออย่างจริงจัง ดังเกิดเมื่อวาน จนนอนอมยิ้มหลับใหล
ฉันมีรัก คือเธอ คือเธอ พร่ำและเพ้อเป็นไป
เธอคือแสง แห่งเช้าวันใหม่ ส่องนำใจให้ฉันไม่เคยลืม
หมดลมหนาว เรื่องราวไม่ต่าง หัวใจยังอ้างว้างว้าเหว่
ใช่ว่าคน ลมพัดใจเพ เพียงปล่อยอารมณ์ล่องลอยไปวันๆ
( * )
ใช่ว่าคน ลมพัดใจเพ เพียงปล่อยอารมณ์ล่องลอยไปวันๆ
** รอยหยิกเล็กๆ รอยข่วนน้อยๆ ก็ยังอุตส่าห์เก็บเอาไปฝัน
ฝันถึงแต่เธอ เป็นจริงเป็นจัง ช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร
( ** )