ปล่อยใจไปกับคลื่นลม ทิ้งตัวเองให้จม ไปกับแผ่นน้ำ กับขอบฟ้า กับดวงตะวันก่อนร่ำลา
กับคำถามที่ค้างคา จะกินเวลานานเท่าไร หนึ่งชีวิตหนึ่งนิรันดร์ กับการลืมภาพใครคนนั้น
* เพราะความเศร้ายังจมยังฝังลึกลงในใจ และร่องรอยที่พอแสดง ให้เธอได้เห็นถึงความเสียใจ
** นั่นคือทรายแผ่นพื้นที่ทอดยาวไกลสุดสายตา กร่อนลงไปช้าๆ จากเศษเสี้ยวแหลกของหัวใจ
อีกทะเลที่ดูกว้างแสนไกลปลายจบ ขอบฟ้า ให้เธอรู้นั่นคือน้ำตา เป็นวังวนที่ฉันเวียนว่ายมา(ทั้งชีวิต)
เป็นเพราะรัก หมดใจที่มีจึงเจ็บช้ำ คูณเท่าทวีเสียวนาที ที่ยาวนาน อยู่กับฝันของวันวาน
หรือฉันต้องใช้เวลาลบเลือนเธอตราบลม หายใจสุดท้าย
( * , ** , ** )