เนื้อเพลง แหล่สอนนาค ยิปซี ศรีสาคร
โอ
ขอเตือนใจนิด สะกิดใจหน่อย
ฟังแล้ว อย่าน้อยใจเลยหนา
ขอยกส่วนบุญละแทนคุณมารดา
พ่อนาคจ๋า จงจดจำ
ด้วยคำพระ ท่านตรัสเทศนา
ว่าคุณมารดา นั้นสูงล้ำ
ภูเขาเลากา ท่านว่าอย่างต่ำ
อย่ามาเทียบทำ ไม่เท่าทันละ
จะยกภูเขา ทั้งใหญ่และกว้าง
มาขึ้นตาชั่ง ประชดประชัน
ละท่านยังว่าไม่ถึง ได้ครึ่งคุณท่าน
พระโพธิญาณ ทรงตรัสบรรยาย
จะเล่าเบื้องหลัง ให้นาคฟังตลอด
ละนับตั้งแต่พ่อคลอด ออกมาเป็นกาย
กว่าจะยี่สิบปี จนถึงที่หมาย
ที่พ่อจะได้ เข้าบรรพชา
ละตั้งแต่เป็นทารก ตกถึงฟาก
พ่อยกความลำบาก ให้กับมารดา
ละแม่ต้องเอนกายอัง ย่างกายา
อย่างน้อยนั้นหนา ตั้งสิบกว่าวัน
จะเปลี่ยนไฟฟืน มาอยู่ไฟชุด
แม่ต้องลำบาก เพราะบุตร ที่คลอดกลางบ้าน
ไฟร้อน สุมรน แม่ทนกัดฟัน
ว่าน่าสงสาร เสียนี่กระไร
หัวอกของแม่ จะมีใครเหมือน
บางคนเขาตั้งครึ่งเดือน ถึงจะได้ออกไฟ
แม่ต้องผิงไฟเผา เพราะเราใช่ไหม
อย่าลืมให้ได้ พระคุณมารดา
ถนอมกล่อมเกลี้ยง แม่เลี้ยงลูกอ่อน
เอย
ถนอมกล่อมเกลี้ยง แม่เลี้ยงลูกอ่อน
ถึงลูกจะอ้อน ไม่เอือมระอา
อุตส่าห์ฟูมฟัก ละปกปักรักษา
ชื่นหูชื่นตา ด้วยลูกของตน
รักลูกของตัวละทูนหัวทูลเกล้า
อาบน้ำป้อนข้าว วันนะล่ะสามหน
จะเหนื่อยจะยาก ก็ลำบากลำบน
แม่ไม่เคยบ่นนะกันเลยสักคำ
ยิ่งลูกขี้อ้อน แม่ไม่ได้ผ่อนได้พัก
อุ้มไว้บนตักละตั้งแต่เช้ายันค่ำ
ขึ้นชื่อว่างานไม่เป็นอันต้องทำ
เฝ้าพยายาม เลี้ยงลูกยา
เอาลูกใส่เปล แม่นั่งเห่ไกว
ไปไหนไม่ได้ ก็ห่วงนักห่วงหนา
แม่ต้องนั่งหน้านิ่วละทนหิวข้าวปลา
ก็เพราะลูกยา ไม่ยอมหลับนอน
แต่เช้าจนสาย แม่ไม่ได้พัก
รอให้งามทรัพย์ เจ้าหลับเสียก่อน
แม่นั่งไกวเปล กล่อมเห่ให้นอน
แล้วร้องเป็นกลอน สักวา
ว่าช้าๆ พญาหงส์
เออ
ว่าช้าๆ พญาหงส์
ปีกอ่อนร่อนลง เข้าในดงชบา
เมื่อเห็นลูกแม่ เจ้าเผลอม่อยพลับ
แม่รีบยกสำรับ กับข้าวออกมา
บางครั้งเปิปข้าว ยังไม่ทันถึงท้อง
ได้ยินลูกร้อง ก็ทิ้งชามมาหา
ด้วยใจแม่รัก อดอยากไม่ว่า
ทิ้งชามข้าวมา รีบคว้าลูกชาย
เจ้าถ่ายอาจมละแม่ยังเช็ดให้เจ้า
แม่กำลังกินข้าว ก็หาเกลียดไม่
ขี้รดเยี่ยวรด แม่อดใจไว้
จะหาผู้ใด เหมือนดั่งมารดา
พอได้ครึ่งขวบ อ้วนอวบน่ารัก
สอนให้รู้จัก ประสีประสา
สงสารแต่แม่ เฝ้านั่งแต่เช้า
เฝ้าสอนภาษา ให้กับลูกชาย
ละพอเจ้ารู้กระแส ตามที่แม่สั่งสอน
เจ้าก็เริ่มแง่งอนนะ ขี้อ้อนยกใหญ่
รบกวนแม่เจ้า จะเอาแต่ใจ
สิ่งไหนไม่ได้ ก็กระบิดกระบวน
ยามที่แม่อุ้มให้เจ้ากินนม
ละไม่สบอารมณ์ ละก็ทั้งหยิก ทั้งข่วน
ออกอิทธิฤทธิ์ หนอทำกระบิดกระบวน
ก็ทั้งหยิก ทั้งข่วนนะทั้งตีและทุบ
แทนที่แม่ จะโกรธา
เออ
ว่าแทนที่แม่เอ้ยจะโกรธา
กลับเอามือลูกยา นั้นเข้ามาจูบ
ประคบประหงม ประโลมประลูบ
นั่งจูบนอนจูบละเฝ้าชมนอนเชย
น้ำนมสองเต้า ที่รินไหลตก
นั่นแหละคือเลือดในอก น๊ะพ่อนาคเอ๋ย
จะแห้งเหือดหาย แม่ไม่เสียดายมันเลย
กรั่นกรองให้เสวย ทุกวันเวลา
ฟันนะเจ้าคม ละนะขึ้นมาหนึ่งคู่
คมเหมือนฟันหนู ที่แอบกัดผ้า
เจ้าดูดดื่มอมละกินนมมารดา
ไม่สบอุรานะละเจ้าก็กัดทันใด
ละผิวนมแม่บาง จนมองเห็นเส้น
เมื่อเจ้ากัดเน้นละแม่จะเจ็บแค่ไหน
กัดนมแม่เจ้า แปลบเข้าหัวใจ
แม่สะดุ้งทั้งกายละยาม เจ้ากัดกิน
จนนมของแม่ เป็นแผลเป็นเผือด
หลั่งออกเป็นเลือด ที่ไหลรินๆ
ไหลออกผสมละปนนมให้กิน
เจ้าอร่อยปลายลิ้น นั่นคือเลือดในอุรา
แม่เจ็บเออระบม ไปที่นมเต้าซ้าย
จับลูกแม่ย้าย ให้กินนมเต้าขวา
เจ้าดูดดื่มอมละกินนมมารดา
เจ้ากัดเต้าขวา จนแม่ตกใจ
บางครั้งเผลอตัวละแม่จะตีสักครั้ง
แม่ต้องเงื้อมือค้าง ตีได้ละซะเมื่อไหร่
แม่ได้แต่บีบ จมูกให้ลูกแม่คลาย
เจ็บแทบขาดใจ แม่ทนกัดฟัน
เอย