เนื้อเพลง ผญาวิชาสู้ เฟิร์น กัญญารัตน์
เทียวทางบ่สุดเส้น อย่าถอยหลังให้เขาว่า
ตายให้ตายหน้าพุ้น เขาจังเอิ้นว่าหาญ
คำโบราณเพิ่นว่าไว้ เป็นอุบายให้ลูกหลาน
เฮามาจากไสสิฮู้กัน เอิ้นสั้นสั้นคือคนบ้านเฮา
เว้าลาวจ้อยจ้อย ไผสิหมิ่นบ่เคยอาย
จังแม่นภูมิใจหลายได้เกิดได้ใหญ่อยู่บ้านเฮา
โลโก้คนขายแรง บ่ได้มาแข่งกับไผเขา
จักมื้อต้องเป็นมื้อของเฮา คิดพ้อคำเว้าแล้วมีแฮงหัวใจ
แม่นว่าเกิดชาติใด๋ กะขอให้เป็นคนบ้านเฮา
ไผว่าบ้านนอกกะส่างเขา พอใจเฮากะส่ำนี้
ศักดิ์ศรีของความเป็นคน คือบ่ได้ปล้นผู้ใด๋มี
พ่อแม่เพิ่นสั่งไว้อย่างดี อยากได้อยากมีให้อดเอา
คิดพ้อคำเว้าแล้วมีแฮงหัวใจ
คั่นบ่ออกจากบ้าน บ่เห็นด่านแดนไกล คั่นบ่ไปฮ่ำเฮียนกะบ่มีความฮู้
คั่นเจ้าได้ขี่ช้าง กั้งห่มเป็นพญา อย่าลืมบิดรมารดา ผู้สอนสั่งวิชาสู้ ฮู้กันเนาะยี่ห้อเรา
ใหญ่ย้อนคำข้าวแม่ สิบ่แพ้แค่คำคน
ไผสิหมิ่นว่าเฮาจน บ่สนดอกแนวใจใหญ่
ยอมไกลบ้านเคยอยู่ มาบืนมาสู้แบบโสตาย
ปั้นข้าวเหนียวยามใด๋ ยังเผลอเว้ากับหัวใจ
แม่นว่าเกิดชาติใด๋ กะขอให้เป็นคนบ้านเฮา
ไผว่าบ้านนอกกะส่างเขา พอใจเฮากะส่ำนี้
ศักดิ์ศรีของความเป็นคน คือบ่ได้ปล้นผู้ใด๋มี
พ่อแม่เพิ่นสั่งไว้อย่างดี อยากได้อยากมีให้อดเอา
คิดพ้อคำเว้าแล้วมีแฮงหัวใจ
คั่นบ่ออกจากบ้านบ่เห็นด่านแดนไกล คั่นบ่ไปฮ่ำเฮียนกะบ่มีความฮู้
คั่นเจ้าได้ขี่ช้าง กั้งห่มเป็นพญา อย่าลืมบิดรมารดา ผู้สอนสั่งวิชาสู้ นี่ล่ะเนาะยี่ห้อเรา
มือปั้นข้าวเหนียวยามเหงา ยังเผลอเว้ากับหัวใจ
เกิดชาติใด๋ ให้ได้เป็นคนบ้านเฮา
