สิบปี ก็คองคา เซ่าพรรษา ก็คองอยู่
กะทั่งที่ใจก็ฮู้ ว่ามันเป็นไปบ่ได้ ก็เลยถามใจเจ้าของ
ฮ้องผ่านผู้ผ่านฟ้าบอกว่าคิดฮอดส่ำใด
หัวใจ กะยังว่า ฮักท้อฟ้าเสมอด้ามดังใจ
ลมพัดไผ่ใกล้กกสะแบง ฟ้ายามแล้งแสงตาเว้นอ่อน
ค่ำคอยลงบัดแฮง เหงายามนอน แสนอาวรณ์คิดฮอดสุดใจ
ถ้ามื้อใดสองเฮาพ้อกัน มันสิมีบ่หนอมื้อนั้น
หัวใจ มันสั่น ตั้งแต่มื้อนั้น มันก็บ่คือเก่า
ก็เลยมานั่งเศร้าเหงาอยู่ข้างเถียง ได้ยินเสียงหัวใจมันสั่น
แค่เพียงคิดถึง คนที่เคยรักกัน ที่มันผ่านมาแล้วหลายปี
ที่ต้องมานั่งเศร้าเหงาข้างเถียง ที่เคยข้างเคียงกับเธอหม่องนี้
ความทรงจำคำนึงที่เคยฮู้สึกดี แม่นมื้อนี้มันสิบ่คือเก่า
ก็เลยมานั่งเศร้าเหงาอยู่ข้างเถียง ได้ยินเสียงหัวใจมันสั่น
แค่เพียงคิดถึง คนที่เคยรักกัน ที่มันผ่านมาแล้วหลายปี
ที่ต้องมานั่งเศร้าเหงาข้างเถียง ที่เคยข้างเคียงกับเธอหม่องนี้
ความทรงจำคำนึงที่เคยฮู้สึกดี แม่นมื้อนี้มันสิบ่คือเก่า
ย้อนว่าเหงา ย้อนคิดฮอดความเก่า
ซ่าคือเฮาเห็นต้องอยู่ห่างกัน
คือดาวลอยทั้งฟ้าอยู่ห่างดวงจันทร์
คือเป็นจังซั้นหนอรักที่แสนเศร้า
หากเฮามีกรรม เลยต้องจำใจห่าง
กับความหลังที่มันฮ่าง ฮ่าง
กะซ่างมาคิดฮอด แม่นน้อใจ
ก็เลยมานั่งเศร้าเหงาอยู่ข้างเถียง ได้ยินเสียงหัวใจมันสั่น
ก็เลยมานั่งเศร้าเหงาอยู่ข้างเถียง ได้ยินเสียงหัวใจมันสั่น
แค่เพียงคิดถึง คนที่เคยรักกัน ที่มันผ่านมาแล้วหลายปี
ที่ต้องมานั่งเศร้าเหงาข้างเถียง ที่เคยข้างเคียงกับเธอหม่องนี้
ความทรงจำคำนึงที่เคยฮู้สึกดี แม่นมื้อนี้มันสิบ่คือเก่า