มองตัวเองในกระจกร้าวเมื่อไร ในดวงตาฟ้องว่าเจ็บลึกเท่าไหร่
ไม่เคยจะร้องให้ใครได้ยิน รับเองทุกสิ่งทุกอย่าง หากมันจะเลวร้ายอดและทนซะอย่าง
ใจจะคอยนับเริ่มจากศูนย์ถึงสิบ ใจมันลอยลิบไปไม่รับเรื่องราว
หากจะฝืนไม่ยอมจบลง ก็คงได้แต่ปวดร้าว บอกตัวเองว่าเราจงทนเข้าไว้
* แม้ แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่ แผล รักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำ รอยร้าวที่ใครนั้นฝากไว้ อดและทนไม่อาจบอกใครๆ อดและทนไม่เอ่ยปากจนตาย
มองตัวเองรู้ว่าเจ็บลึกเท่าไหร่ ใจเราคงเหมือนกระจกร้าวบานใหญ่
ง่ายดายเธอทุบให้พังกับมือ หรือเราไม่มีความหมาย เก็บเอาเศษใจสลาย เก็บไว้รอสักวัน
( * )
ฝืน จะข่มใจแม้ลำบาก ใจ มันอยากตะโกนร้อง
แต่ก็ร้องได้แต่ในใจ ร้องให้ไม่มีน้ำตา กลั้นมันเอาไว้ เก็บในใจเพื่อร้องเอง
** แม้ แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่ แผล รักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำ รอยร้าวที่ใครนั้นฝากไว้ อดและทนไม่เอ่ยปาก
( ** )( Fade out )