หนทาง ยังดูเหมือนเดิม มีแสงไฟ มีผู้คนรอบกาย
จากคนร้อยพันที่ยืนใกล้กัน กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล เมื่อไรมันหายไป จากหัวใจของเรา
* ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน (อ่อนแอจนเกินจะเข้าใจ)
ครั้งหนึ่ง ที่เคยสัมผัส ในหัวใจว่ารักยังเหลืออยู่
แต่วันนี้ดูเหมือนมันลบเลือน ก่อนที่อบอุ่นจางหายไป สักวันถ้าล้มลง จะมีใครสนใจ
( * )
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บ หัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
วิงวอนให้มันสิ้นสุดลง
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่า ยังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน ไม่รู้เมื่อไรจะผ่านพ้น
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำ ยังทำให้ปวดร้าว แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่า ยังทำให้เจ็บ หัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
และชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็งพอ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ ว่าชีวิต
เมื่อไรจะเข้มแข็งพอ ชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ