เนื้อเพลง โตมาแบบไหน Iseast
วันและเวลามันได้พัดผ่าน ผมได้เห็นและได้เก็บประสบการณ์
ผมนั่งอ่านและศึกษาทุกข้อมูล ทุกบรรทัดที่ถูกจดในบทความ
ฟังคำของคนเขาบ่นตาม ดูในสังคมทุกวันนี้ มันมีอยู่ให้เราดิ้นรนจนหลังหัก
ผมเปิดสนทนาด้วยคำถาม ทำไมไฉนผมยังคงได้คำถามกลับ?
เขาสับแล้วก็ตอก เขาบอกว่าเราดื้อ เขาเรียกเราด้วยชื่อ"ว่ายังไงไอ้เด็กน้อย"
พวกเธอมันเติบโตมาในแบบไหน น่าสงสัย ถึงไม่เชื่อ ไม่อยู่นิ่ง ไม่แอบช้อย
ทำตัวไม่เรียบร้อย ไม่อยู่ในโอวาท ไม่หัดแช่มช้อยหรือว่าใครเป็นคนจ้าง?
ช่างกระด้างและกระเดื่อง พร้อมกับหน้าผมเริ่มเจื่อน หัวสมองผมเหมือนเขื่อนที่จะพัง
ไม่รู้คุณพร้อมหรือไม่พร้อมที่จะฟังแต่ผมจะขอร้องผ่านทำนองให้แล้วกัน
ไม่ใช่กลอนบทละครที่ถูกปั้น ไม่ใช่เรื่องที่ถูกแต่งหรืออะไรที่ถูกสร้าง
ให้คุณสามารถพิสูจน์ทราบคำถามที่ถามว่า"ไอ้เด็กเลวอย่างผมมันต้องโตมาแบบไหน?"
ความจริงมันมีเพียงแค่หนึ่งเดียว กำดอกก้านกุญแจกับคดีที่ถูกไข
โตมาในห้องเรียนที่คุณครูไม่ให้สิทธิ์ความเป็นคนที่ควรได้
เหมือนกับทหารอยู่ในค่าย เขาบอกห้ามถาม ห้ามเถียง แต่แล้วทำไมครูกลับเป็นสิ่งที่เชิดชูที่ควรไหว้? แบ่งแยกทั้งห้องน้ำ เข้าแถวในตอนเช้า ครูหลบอยู่ในร่ม แต่ผมยืนเอาหน้าก้ม ให้แดดไม่โดนหน้า
ทุกนาทีคิดในใจว่ายังไงก็ไม่แฟร์ โตมาในสังคมที่ไม่มีความอิสระด้านทักษะอื่น นอกจากเรียน
การจะไต้เต้าขึ้นไปสู่จุดสูงสุด ไม่มีทางเลือกอื่นใดเลยนอกจากเพียร
ตามระบบสูตรสำเร็จที่ได้วางไว้ มีผู้แพ้เป็นหมู่มาก ผู้ชนะแค่ประมาณไหน?
มีคุณค่าแค่บางสาย นอกจากนั้นเขาจะถีบไสไล่ส่งให้จางหาย
โตมาในจุดที่ได้เห็นว่ามีหน้ากระดาษที่ได้หล่นหายไปจากประวัติศาสตร์
ไม่มีการเรียนไม่มีสอนไม่มีการถูกพูดถึง ต้องไปขวนขวายถ้าอยากอ่าน
โตมาเห็นภาพข่าวที่มีคนต้องมาตายลง ไม่มีการพิสูจน์ทราบให้กับเขาผู้วายชน
โดยได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฟากว่า "ไอ้ควาย จงสาสม"
โตมาถึงจุดที่ได้เห็นว่าชีวิตที่ได้มีมันช่างไร้คุณภาพ
โตมาบนทางเท้าที่ไม่เท่ากัน งบประมาณกลับถูกผลาญกลายเป็นซาก
โตมาจนเห็นภาพว่ารถเมล์ที่ได้ขึ้น ผมได้ซ้ำรอยพ่อที่ย่ำ
โตมากับน้ำขังเพราะฝนเดียว แต่มันกลับสูงไปได้จนถึงตั้งครึ่งแข้ง
โตมากับคำสัญญา หลอกๆ ที่ไม่เคยที่จะได้เห็นสักวี่เห็นแวว
โตมาจนเห็นว่าคนไทย แม่งไม่ได้รับอะไรเลย จากเงินภาษีและค่าแรง
โตมาจนเห็นกระบวนการยุติธรรม ที่ช่างเบี้ยวเหมือนเอาใครก็ได้มาว่าความ
โตมาตระหนักได้รู้ว่าความซื่อสัตย์และถูกต้องมันไม่พอเพราะระบบที่ร่างมา
คุณไม่จำเป็นที่จะต้องถามผมหรอกว่าไอ้คนอย่างผมนี่มันได้โตมาแบบไหน
บอกผมสิว่าทุกสิ่งที่ผมพูดมันกระตุ้นให้เห็นภาพถึงอดีตคุณบ้างไหม
แค่คุณได้ผ่านมันมาได้แล้ว อยู่ในจุดที่ลอยตัว ไม่ต้องกลัวเหมือนคนอื่น
แค่คุณชินกับระบบที่บิดเบี้ยว มองเป็นเรื่องปกติแล้วไปเยี่ยวใส่คนอื่น
โตมาในโครงสร้างที่ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงวางมันไว้แบบนี้ ให้ผมต้องไล่เขียนเป็นบทความ
ใช้ทั้งหน้าใช้ทั้งหลัง ก็ไม่พอแค่แผ่นนี้ ไม่ตลกหรอ? ที่ผมชี้ตั้งคำถามให้เห็นจุดที่บกพร่อง
ต้องแก้ไข แล้วคุณแม่งก็ไหล เอาอายุเป็นตัวแปร เพื่อมาถามว่าผมโตมาแบบไหน
ก่อนที่จะจากอยากได้ฝากบอก ถึงน้องๆที่ยังต้องเติบโตอยู่
เราได้ผ่านเรื่องที่เขาผ่านมาก่อน "อาบน้ำร้อน" เลยเป็นคำที่เขาชอบเอามาขู่
แต่พี่ก็คิดว่า น้องก็น่าจะรู้แหละ คุยกับลุงป้า น่าจะเจอมาทุกแบบ แต่ว่าคุณค่าของการ คุย เถียง
เรามันก็อาจจะดูแปลก สิ่งที่แตกต่างสำหรับเราและกับเขา ไม่ใช่เรื่องที่เผชิญที่เคยเจอ
เราได้เข้าถึงข้อมูลมหาศาล (ในเวลา) ที่มันสั้น แต่กับเขาไม่เคยเลย
ฟังดูไปแล้วมันก็เชยนะ เราเลยรับพอที่จะตัดสินใจ แต่ละคนเขาก็ต่างตัดสินไป
เราเลยไม่ต้องไปคอยตัดสินใคร ตามอายุหรือว่ายศหรือว่าทรัพย์สินในธนาคาร
เพราะมนุษย์ต่างแตกต่างขึ้นกับช่วงบริบท ไม่ใช่ว่าเราเหมือนกันหมด
จบที่เขาตัดสินคนกันที่เปลือก แต่เราจ้องที่จะเลือกดูที่แก่น นี่แหละข้อต่างระหว่างใหม่
ก่อกำเนิดเกิดเป็นร่องห่างกับอย่างเก่า ถึงเวลาที่ต้องฉะกันปากเปล่า
เรากลับบกพร่องไปอย่างไม่อาจกลับ สิ่งที่สังเกตเห็น เมื่อถกเถียง
นั่นคือเสียงที่เราส่งมันกลับไปอย่างไม่สุด
เราผู้เชื่อในตรรกะและเหตุผลแต่ไฉนก่อนจะถึงคุมสติไว้ไม่อยู่
รู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่าเหตุผลที่เขาใช้ มันไม่ใช่ มันไม่ถูก ผูกกับประเด็นที่ไม่จบ
แทนที่จะสร้างสรรค์ เรากลับทำให้มันเป็นเรื่องตลก เราสู้เขาด้วยมุก เราสู้เขาด้วย MEME
เราสู้กันเป็นทีมกับถ้อยคำที่ดูหยาบ เราเลือกจะใช้คำที่จิกกัด เขียนประโยคสองบรรทัด
วาทะกรรมที่ติดปาก สาระจับได้ไม่กี่อย่าง คำสร้อยเลิศหรู ค่าเป็นกรดมันช่างแสบเผ็ด
พูดล้อไดโนเสาร์อายุ 87 ใจความด่าเขาว่าแก่เก็บ หัวใจเราร้องเรียกที่จะหาความเปลี่ยนแปลง
แต่ก็ดูว่าคล้ายมาก การกระทำกลับไม่ต่างกับอีกฝั่ง เหมือนกันเลยแต่แค่เปลี่ยนบริบท แค่ย้ายข้าง
ถ้าเราชี้ให้เขาเห็นถึงเหตุผลด้วยตรรกะ ชี้ให้เห็นข้อขาดตก ข้อบกพร่อง สิ่งที่ต้องจำแก้ไข
มันคงดีกว่าไหม ในการตอบคำถามที่ถูกถามจากอีกฝั่งว่าเราโตมาแบบไหน
WE ALL WISH TO LEAVE IN A BETTER PLACE
LET OUT WISDOM TO LEAD US THE WAY TO... TO CHANGE
