ฉันนั้นไร้ความหวัง ฉันนั้นไร้จุดหมาย วันที่เธอไป จากฉัน
ฉันเหมือนไร้ชีวิต กัดฟันก้าวข้ามผ่าน พ้นจากวัน นั้นมา
เหมือนฉันนั้นหายดีแล้ว แต่ยิ่งเดินไกลเท่าไหร่ สุดท้ายฉันก็ยิ่งได้รู้
* เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น
เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน
ทุกคืนที่หลับตา ทุกวันที่ตื่นมา ยังไม่เคยลืมได้สักครั้ง
ทั้งๆที่ก็รู้ ต้องเจ็บและต้องร้าวราน ฉันก็ยัง คิดถึงเธอ
พรุ่งนี้ที่ไร้จุดหมาย อาจเขียนขึ้นมาได้ไหม่ แต่จะลบวนวานอย่างไร
( * )
เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น
เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน
เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น
เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน
| 
