แปดหมื่นภูผา ร้อยเมฆาพันหุบเขา ด้วยแรงแห่งเงา รายล้อมรอบพสุธาถลากัดกินเดือนและดาว
หมอกไม่มีสี แสงริบหรี่ที่ปลายทาง มีมวลหมู่มาร โห่ร้องก้องโจนทะยานในราตรีที่ไร้นาม
ปิศาจร้ายจะคอยครอบงำจิตใจ และดำลึกลงภายใน และความชั่วร้ายจะฟื้น
เหมือนคมมีดกรีดฟ้ามืดตามัว เหลือเพียงความหวาดกลัวใกล้เข้ามา สูบกลืนร่างกาย วายชีพวิญญา
แปดหมื่นภูผา ร้อยเมฆาพันหุบเขา ด้วยแรงแห่งเงา รายล้อมรอบพสุธาถลากัดกินเดือนและดาว
อยากจะหลีกหนี หวังให้มีแสงนำทาง ย่ำเดินต่อไป ชีวิตนี้ยังอีกไกล สุดท้ายคงต้องมีสักวัน
พลันหลับตา และมองเข้าไปในจิตใจ และดำลึกลงว่างเปล่า ไม่มีแม้เพียงตัวฉัน
เหมือนมีใครปลุกไฟไล่ความกลัว ฟ้าที่เคยขุ่นมัวเริ่มจางไป กลับคืนร่างกาย คลายชีพชีวา
เหมือนมีใครปลุกไฟไล่ความกลัว ฟ้าที่เคยขุ่นมัวเริ่มจางไป กลับคืนร่างกาย คลายชีพชีวา
ปิศาจมารร้าย ลวงหลอกทำร้าย ฉันจะต่อสู้ แม้ว่ามันเป็นวันสุดท้าย
แต่ว่าลึกลงข้างในจิตใจ ไม่อาจรู้ว่ามันจะเป็นเช่นไร
เหมือนคมมีดกรีดฟ้ามืดตามัว เหลือเพียงความหวาดกลัวใกล้เข้ามา สูบกลืนร่างกาย วายชีพวิญญา
เหมือนมีใครปลุกไฟไล่ความกลัว ฟ้าที่เคยขุ่นมัวเริ่มจางไป กลับคืนร่างกาย คลายชีพชีวา
เหมือนมีใครปลุกไฟไล่ความกลัว ฟ้าที่เคยขุ่นมัวเริ่มจางไป กลับคืนร่างกาย คลายชีพชีวา
ปิศาจมารร้าย ลวงหลอกทำร้าย ฉันจะสู้ต่อ แม้นเป็นวันสุดท้าย
| 
