ฉันนั่งมองฟ้า อาบแสงจันทรา
และคิดว่าฟ้า จะเคียงข้างกัน
ฟ้าที่ดูสวย แต่ฉันต้องใจหาย
มีเมฆบัง อย่าทิ้งฉันไป
อ่อนไหวกับเธอ พร่ำเพ้อต่อไป
แต่ความจริงนั้น ฉันไม่เห็นแสงใด ๆ
อ่อนไหวกับเธอ ยังเผลอเผื่อใจให้เธออยู่
แต่รู้ว่ามันคงสาย
ฉันหมดหวัง ต้องเจ็บที่รักมันพัง
แทบขาดใจ ใยฟ้าช่างใจร้าย
ฉันต้องช้ำ ต้องอยู่กับเมฆจาง ๆ
ของเธอต่อไป ฉันมันโง่
ฉันนั่งมองฟ้า พร้อมกับเมฆา
สุขล้นใช่ไหม ได้อยู่ใกล้กัน
ฟ้าก็จากไป และฉันก็เข้าใจ
ก็แค่มอง กับหยดน้ำตา
อ่อนไหวกับลม พร่ำเพ้อต่อไป
แต่ความจริงนั้น ฉันไม่เห็นแสงใด ๆ
อ่อนไหวกับเธอ ยังเผลอเผื่อใจให้เธออยู่
แต่รู้ว่ามันคงสาย
ฉันหมดหวัง ต้องเจ็บที่รักมันพัง
แทบขาดใจ ใยฟ้าช่างใจร้าย
ฉันต้องช้ำ ต้องอยู่กับเมฆจาง ๆ
ของเธอต่อไป ฉันมันโง่
อ่อนไหวกับเธอ ยังเผลอเผื่อใจให้เธออยู่
แต่รู้ว่ามันคงสาย
ฉันหมดหวัง ต้องเจ็บที่รักมันพัง
แทบขาดใจ ใยฟ้าช่างใจร้าย
ฉันต้องช้ำ ต้องอยู่กับเมฆจาง ๆ
ของเธอต่อไป ฉันรู้ดี
ยังเสียใจ กับสิ่งที่เคยเสียใจ
ไม่มีค่า ฟ้าที่หายไป
ยังเสียใจ กับสิ่งที่ฉันต้องจำ
ต่อไป ต่อไป ไป ต่อไป ต่อไป ต่อไป ไป | 
