มีแต่เพียงผืนฟ้า พสุธาไว้เป็นเพื่อนยาก
เก็บความลําบากและยากจน อดทนไว้ในใจ
ระหกระเหินเดินทาง อย่างคนไม่มีจุดหมาย
ผ้าขี้ริ้วผืนใหญ่ ทั้งเก่าทั้งมอมทั้งขาดทั้งเกินเดินดิน
กินก็กินแต่น้อย
กลัวเปลืองทรัพยากรโลก
ไม่หมองเศร้าเมาโศก
ว่าโลกนี้……แบ่งไม่เท่าเทียมกัน
ความสุขแค่เหล้าขาว
เทใส่คอรอสรวงสวรรค์
สร้างวิมานความฝัน
ไม่บั่นไม่ทอนให้เดือดร้อนใจใคร
หรือใครว่าแปลกว่าแยกตัว กลัวเขาแย่งความจน
ก็ฉันภาคภูมิใจที่ทุกข์ทน ไม่สับสนวุ่นวาย
ชีวิตคือชีวิตอนิจจัง บ้างเกิดแก่เจ็บตาย
แค่สุราเมรัยเป็นครั้งคราว
ก็แทบจะหาวเป็นดาวเป็นเดือน
ผ้าขี้เหร่ขี้ริ้ว ผิวกระดํากระด่าง
นั้นมอมแต่ร่าง สร้างสังคมสะอาด
หรือใครว่าแปลกว่าบ้าบอ ก็ไม่ได้ขอใครกิน
หรือใครนินทาให้ได้ยิน ก็ช่างปากเขาปะไร
ชีวิตคือชีวิตอมิตตพุทธ สุดป่าช้าทุกราย
ต่างกันเพียงว่าใครเล่าสังคม ถ่มนํ้าลายรดหน้า
เหนื่อยก็หยุดพักขา ฟ้าดินมาคอยนวดบีบ
ไม่เห็นต้องรีบต้องร้อนแรง ไปแข่งขันกะใคร
นั่งอยู่ริมถนน ถ้าคนมองอย่านึกแปลกใจ
อันความสุขของใครก็ของมัน
ฉันไม่รบกวนหรอก
อันความสุขของใครก็ของมัน
ฉันไม่รบกวนหรอก
อันความสุขของใครก็ของมัน
ฉันไม่มารบกวน | 
