ยามมีความฮัก มักบ่คือไผ มักสิมีหัวใจที่มันบ่คือคนโลกสิสดใส ฟ้าบ่มีหม่น แค่ใบไม้หล่น กะเฮ็ดให้ยิ้มได้
ถืกเจ้านายด่า ยังสิหัวใส่ หย่างไปทางใด๋โปรยยิ้มปานผู้แทน;ใครจะยืมเงิน ไม่เคยหวงแหน เขาดึงสร้อยแล่น ข่อยนั้นบ่หัวซา;รถมาตำแอว ยังส่งแววตาหวาน ไผเล่นไพ่บ่หมาน ข่อยกะยังคืนเงินถืกเขาปล่อยลมรถ ยังล้างมือให้เพิ่น สั่งก๋วยเตี๋ยวเพิ่นขอเบิ้ลถ้วยสอง ข้อยบ่เอาตังค์
หมาไล่สวบขา ข้อยซื้อลูกชิ้นให้ เขามาลักไก่ ข้อยกะเอิ้นมาเอาข่าได้แต่พร่ำแต่เพ้อ นั่งมโนปานผีบ้า ชีวิตจริงยังคงตามหา ใครสักคน
เหงาเด้คนโสด ตะหน่ายเอาโพด กะงึดอิหลี;คนตั้งหลายล้าน เทวดากะเสื่องดี บ่ได้มักเล่นหมู่ลี้ดอกเด้อความฮัก;ปานใด๋น้อสิพ้อ ปานใด๋น้อสิเห็น พญาแถนกะใจเย็น บ่เอ็นดูกันคักส่งมาให้ได้ไหม อยากจะมีความรัก สุดท้ายแม้ต้องอกหัก หัวใจกะยอม
(ซ้ำ * , ** , *** )
ถึงสุดท้ายอกหักกะซ่าง หัวใจกะยอม
|