พ่อแม่ท่านเลี้ยงดูพวกเรามา ตั้งแต่พวกเรายังเป็นวัยเช้า
จบประถมเข้ามัธยม ก็เมื่อตอนพวกเราเริ่มเข้าวัยสาว
ร่ำเรียนไปถึงวิทยาลัย ก็เมื่อวัยเราได้เที่ยงวัน
ส่งจนเป็นพ่อแม่เรือนขวัญ ก็เมื่อผันเข้าถึงซึ่งวัยบ่ายเย็น
เมื่อเริ่มทำมาหากินกันได้ กลับเห็นพ่อแม่ไม่มีความหมาย
ตักเตือนอะไร ไม่เคยสนใจ บอกอะไร ก็ว่าคนแก่กวนใจ
หาว่าพวกเขานั้นมันล้าหลัง จู้จี้จุกจิกหัวใจ กันจัง
หาว่าพวกเขานั้นสิ้นพลัง ว่าไดโนเสาร์ ว่าเต่าล้านปี
ไดโนเสาร์ เต่าล้านปี ไดโนเสาร์ เต่าล้านปี
ถ้าเอ่ยกันไปให้ถึงความหลัง ตอนที่พวกเขาเรี่ยวแรงยังมี
สิ่งที่เขาทำมามากมี รู้ไหมว่าชีวิตเรานี้เป็นฝีมือของใคร
|